Ο δρόμος μέσα της, μακρύς και μπερδεμένος σαν κουβάρι, αναζητά μια γωνιά να ξαποστάσει.
Δεν την χωράει ο κόσμος, και ο χρόνος τής ξεφεύγει σαν άμμος ανάμεσα στα σφιχτά της δάχτυλα.
Διψάει, μα το νερό είναι θολό και βρώμικο. Δεν το αντέχει πια.
Όλα της τα υπάρχοντα στην πλάτη, και το μυαλό γεμάτο αναμνήσεις που θέλει να ζήσει.
…
Τραβάει με σιγουριά χρωματιστές γραμμές στο χαρτί.
Πρόσωπα χαμογελαστά μα τραχιά, χρώματα έντονα, πόνος που αναδύεται σαν την πολλοστή φουσκάλα στο πόδι.
Σφίγγει τα δόντια και συνεχίζει. Όχι πια παραίτηση. Όχι πια απόγνωση.
Το τέλος του δρόμου είχε κλάμα, μα ήταν κλάμα χαράς.
Όλος ο πόνος της ρουφιέται από το χαρτί που βρίσκεται μπροστά της.
…
Τραβάει με σιγουριά χρωματιστές γραμμές στο χαρτί.
Νιώθει χαμένη, αλλά και σίγουρη ότι θα βρεθεί.
Δεν ξέρει πώς, πού και πότε, αλλά ξέρει ότι τα μολύβια της θα γράψουν μόνα τους τις απαντήσεις.
Κλείνει τα μάτια και αφήνεται να ζήσει.
Όλες οι ελπίδες της σε δυο μικρά χεράκια που μεγαλώνουν μέσα της.
She draws color lines on the piece of paper, with confidence.
The way in her, long and tangled like a skein, seeks a corner to rest.
She cannot fit in the world, and time escapes from her like sand through her tight fingers.
She is thirsty, but the water is hazy and dirty. She can't stand it anymore.
All her belongings on her back, and her mind full of memories she wants to live.
…
She draws color lines on the piece of paper, with confidence.
Smiling but rough faces, vivid colors, pain emerging like the umpteenth blister under the foot.
She clenches her teeth and continues. No more resignation. No more despair.
There was crying at the end of the road, but it was a cry of joy.
All her pain is absorbed in the piece of paper in front of her.
…
She draws color lines on the piece of paper, with confidence.
She feels lost, yet sure she will be found.
She does not know how, where or when, but she knows that her pencils will reveal the answers themselves.
She closes her eyes and lets herself live.
All her hopes in two little hands growing inside her.
